บทที่ 3 ลักพาตัว
อาคมตัดสินใจพาลันลดามาที่บ้านของเขา เป็นบ้านไม้สองชั้น หลังเล็กกะทัดรัดบนเนื้อที่ไร่เศษ เขาซื้อที่ตรงนี้ไว้เพราะเจ้าของบอกขายให้ในราคาถูก ถึงแม้ส่วนใหญ่อาคมจะอยู่ที่โรงแรมกับไร่ แสงตะวัน แต่เมื่อเห็นว่าที่ตรงนี้สวยเลยซื้อเก็บเอาไว้
“ถึงแล้ว ลงไปสิ”
ลันลดาหน้าเสีย เมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าชัดเจน ใบหน้าสวยซีดเผือด อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเจอดี จังหวะนั้นมือถือของอาคมก็สั่นขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็จะเมินเฉยไม่ได้อีกแล้ว เพราะมันเป็นการสั่นครั้งที่สาม
“ครับคุณเผ่า” อาคมรับสาย
“มึงอยู่ไหน” เผ่าเพชรถามกลับรัวเร็ว
“ผมมาพักผ่อนครับ”
“หา! อย่างมึงเนี่ยนะไปพักผ่อน”
เผ่าเพชรแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำที่อาคมตอบกลับมา คนบ้างานอย่างมันเนี่ยนะจะไปพักผ่อน
“ครับ! นั่งดี ๆ สิวะ” อาคมตอบกลับมา แต่เผ่าเพชรจับน้ำเสียงได้ว่า มันกำลังอยู่กับใครบางคน
“อะไรนะ!”
“เปล่า ๆ ครับ”
“กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ เขาจะข่มขืนฉัน”
“เงียบ!! บอกว่าให้เงียบ”
“...”
“ไอ้คม! มึงกำลังทำอะไร!”
“แค่นี้ก่อนนะครับ อยากตายหรือไงฮะ!”
“คม... ไอ้คม! มึงกำลังทำอะไร!!”
เผ่าเพชรร้องลั่นเมื่อได้ยินเสียงคนในสายชัดเจน ร่างสูงยืนตะลึงอยู่กับที่ นี่เขาใช้งานมันหนักไปหรือเปล่า ถ้าฟังไม่ผิดเมื่อกี้เขาได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ เธอบอกว่าอาคมจะข่มขืนเธอ
“ไอ้คม... มึงอดอยากปากแห้งขนาดนี้เลยเหรอวะ” เผ่าเพชรคิดโทษตัวเอง ที่ผ่านมาเขาก็เลี้ยงดูมันอย่างดี เงินเดือนก็ให้เท่าผู้บริหาร แล้วมันเอาเงินไปไว้ไหน ทำไมต้องข่มขืนผู้หญิง ทำไมไม่ซื้อกิน
ลันลดามองซ้ายมองขวา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องในกระเป๋าออกมา แต่ก็ช้าไป เพราะทันทีที่เธอหยิบมันขึ้นมา คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็หันมาแล้วแย่งมันไปจากมือเธอ
“เฮ้ย! เอาคืนมานะ” ลันลดาร้องเสียงหลง เมื่อมือถือราคาแพง หลุดออกไปจากมือ
“ทำแบบนี้หมายความว่าไง!”
สิ่งที่เขาทำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอถูกหลอกแล้วจริง ๆ ไม่ต้องถามให้เสียเวลา เพราะที่นี่ไม่ใช่ไร่แสงตะวัน
“ลงไป!”
“แกต้องการอะไร!” ลันลดาตวาดกลับเสียงเขียว
“อ้าว เลิกเล่นละครแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังหนูอยู่เลย”
“ถ้าแกจะเอาเงิน ฉันมีให้ เอามือถือมาสิ จะโอนให้เดี๋ยวนี้เลย”
“แหม รวยซะด้วย คิดไม่ผิดเลยที่เสี่ยงตายขับรถมาถึงนี่”
“แกลักพาตัวฉันใช่ไหม! จะเรียกค่าไถ่ใช่ไหม บอกมา จะเอาเท่าไร!” ลันลดาตวาดแหว
อาคมไม่ตอบคำถาม ตาคมเข้มมองลงไปในตาคู่สวย พอถึงคราวร้ายเธอก็ถอดแบบมาจากนายหญิงไม่มีผิด พี่น้องคู่นี้คล้ายกันหลายเรื่องจริง ๆ
“ลงไป!”
“พี่คะ อันที่จริงหนูอายุยังไม่ถึงสิบแปดเลยนะ พี่อย่าทำอะไรหนูเลย เดี๋ยวโดนจับข้อหาพรากผู้เยาว์นะพี่” ลันลดาใช้ไม้อ่อนเข้าสู้ ก่อนจะต้องหน้าเสีย เมื่อถูกคนตรงหน้าย้อนกลับมา
“พูดจาอะไรเกรงใจตีนกาบนหน้าบ้างนะ ลงไป!”
“...”
คำอ้อนของเธอไม่ได้ผล แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ คิด ๆ คิดสิป่าน
“พี่คะ พี่อย่าทำอะไรหนูเลยนะ หนูกลัวแล้ว ถ้าพี่อยากได้เงิน หนูจะโอนให้เลย เอาเท่าไรคะหนูมี บอกมาเลย”
“รวยมาก...”
“ค่ะ หนูรวยมาก”
“ดี! รวยมากก็ดี ชอบ!”
ลันลดาอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย เพราะตกใจจึงรับคำไป แบบนั้น ไม่ได้มีเจตนาจะอวดรวยแต่อย่างใด ถ้าผู้ชายคนนี้จะเอาเงิน อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีติดบัญชีเยอะพอสมควร
“ลงไป! อย่าให้พูดซ้ำ ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก”
ลันลดายังนั่งอยู่กับที่ ตากลมโตมองหาทางหนีทีไล่ ที่นี่ไม่มี บ้านคน หรือเป็นเพราะฝนยังตกอยู่ เธอเลยมองไม่เห็น ถ้าเธอเปิดประตูแล้ววิ่งหนี ก็ไม่รู้จะหนีไปทางไหน และก็คงหนีเขาไม่พ้น มือบางเปิดประตูลงมาจากรถ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ วันนี้ต่อให้เธอเป็นนักวิ่งทีมชาติเธอก็หนีไม่พ้น
“ตามมา!”
ร่างบางจำใจเดินตามเข้าไปในบ้าน เธอพลาดเองที่ไว้ใจคนแปลกหน้า ข่าวก็มีให้เห็นทุกวัน
อาคมเดินนำหญิงสาวขึ้นมาบนบ้าน คืนนี้ต้องให้เธออยู่ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที หวังว่าเธอจะไม่คิดหนีนะ
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ ถ้าจับฉันมาเรียกค่าไถ่ก็บอกมาเลย ฉันมีเงินจ่าย” ลันลดาวนกลับมาเรื่องเดิม เพราะเธอไม่เคยมีเรื่องกับเขา ดูจากหน้าตาท่าทางแล้ว เขาก็ไม่น่าจะเป็นพวกคนร้ายฆ่าข่มขืน แต่ก็อีกนั่นแหละ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
“มาเชียงรายทำไม” อยู่ ๆ คนที่ยืนบื้อก็หันกลับมาถาม
“มาหาพี่สาวค่ะ”
“ผมรู้แล้วว่าคุณมาหาพี่สาว ที่ถามเพราะอยากรู้จุดประสงค์ของการมา!”
“ฉันมาขอบคุณพี่สาวที่เสียสละมาแต่งงานแทนฉัน พอใจ หรือยังคะ”
“แล้วทำไมไม่มาแต่งเอง”
“ฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องตอบค่ะ”
ลันลดาเริ่มเบื่อหน่ายที่อยู่ ๆ ก็ถูกเขาซักถาม เรื่องนี้มันเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอจะแต่งหรือไม่แต่งมันก็เรื่องของเธอ
“ไม่ใช่ว่านึกเสียดาย เลยกลับมาทวงเจ้าบ่าวคืนหรอกนะ”
“นี่จะบ้าเหรอ! ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น!!”
“ใครจะไปรู้ เอาล่ะ ต่อไปนี้คุณก็อยู่ที่นี่ อยู่จนกว่าผมจะพอใจ แล้วผมจะปล่อยคุณไป”
“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ จะมาจับฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะ แจ้งความ” ลันลดาโวยวายเมื่อคนที่พาเธอมาเดินลงบันไดไป
“หาเรื่องใส่ตัวแล้วกู” พูดกับตัวเองเมื่อมองกลับขึ้นไปชั้นบน เขาคิดผิดใช่ไหมที่พาลันลดามาที่นี่ แต่เมื่อคิดถึงหน้านายหญิงอาคมก็ฮึดสู้ นายหญิงกำลังจะมีนายน้อย ทั้งสองคนกำลังมีความสุข เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ไปทำลายความสุขของนายหญิงกับคุณเผ่าไม่ได้
